PLENER. DROGA PRZEZ POLE. NOC.

Bardzo wczesny ranek. Ciemno. Zima. Samotna droga przez pola. Na horyzoncie góry w porannej zorzy. Mróz. Prószy śnieg. Czasami przejeżdża drogą samochód - bardzo wolno i ostrożnie. Jest bardzo ślisko. [napisy czołowe filmu]
Przy drodze stoi postać. Tupie, macha rękami, rozgrzewa się. Czeka na coś.
To BANAN — ma jakieś dwadzieścia lat — ubrany jest ciepło, modnie, ale niedrogo. Na uszach słuchawki od walkmana. BANAN ślizga się na drodze z braku lepszego zajęcia — jest bardzo ślisko.
W kadr powoli wjeżdża furmanka — koń ciągnie wolno, noga za nogą, z nozdrzy buchają chmury pary. Na furmance siedzi skulona postać z batem. Furmanka przejeżdża przez kadr i znika za jego lewą krawędzią.
Po chwili z lewej strony wjeżdża stary, rozklekotany volkswagen golf. Zatrzymuje się przy BANANIE. Za kierownicą siedzi DYMECKI — facet blisko czterdziestoletni — typ prowincjonalnego biznesmena, który ledwo wychodzi na swoje, a minę ma taką jakby obracał milionami .

Długo czekasz?

• • •


Wsiada do samochodu. Cały się trzęsie — szczęka zębami.


WNĘTRZE. SAMOCHÓD. NOC.

Samochód wolno rusza.

Bliżniaczki się przeziębiły, musiałem jeszcze skoczyć do apteki.

Razem się przeziębiły?

No. Bliżniaczki wszystko robią razem.

Ale zimno... ja pierdzielę... chyba mi oczy zamarzły...

(BANAN mruga oczami, próbując je rozmrozić)

Zapowiadają co najmniej miesiąc zimy.

Co?

Wczoraj mówili.

No to dupa bladziutka...

Wziąłem drugie słoneczko z garażu. Zobaczymy, czy działa. Samochód oddala się w stronę gór.


[pojawia się tytuł filmu: "STACJA"]


PLENER. STACJA BENZYNOWA. DZIEŃ.

Maleńka stacja benzynowa — trzy dystrybutory, budka, za budką krzaki. Wokół stacji pusto. Kawałek za stacją zaczyna się las i powoli wznoszące się Sudety. Cicho, biało, sennie. Wąska droga, przy której leży stacja, jest całkiem biała i dziewicza — ginie w lesie za stacją.  Pod stację od przeciwnej strony podjeżdża stary volkswagen — to pierwszy samochód, który tego ranka przejechał tą drogą. BANAN i DYMECKI wysiadają z samochodu. BANAN otwiera bramę — stacyjka otoczona jest siatką. DYMECKI wysiada z samochodu, wchodzi do budki. Wychodzi z garnkiem. Szuka czystego śniegu i ładuje do garnka.

Weź tam to słoneczko z bagażnika.

BANAN otwiera bagażnik i wyciąga zdezelowane,  stare słoneczko. Obydwaj wchodzą do budki.

WNĘTRZE. BUDKA. DZIEŃ.

Wnętrze budki jest niewielkie i skromne. Jest stół, dwa krzesła, stara, rozlatująca się kozetka, półki z olejami silnikowymi i innymi samochodowymi mazidłami, papierosy, drzewka zapachowe itp. Jest zimno — na stole stoi zamarznięta na kość szklanka z niedopitą herbatą.

DYMECKI podnosi szklankę za tkwiącą w herbacie łyżkę.

To twoja, ja zawsze dopijam. Potrzymaj przy garnku, to ci rozmarznie.


DYMECKI stawia garnek ze śniegiem na małej grzałce elektrycznej . BANAN włącza oba słoneczka — to działające i to, które przyniósł z bagażnika. Czeka. Sprawdza, czy nowe słoneczko grzeje.

Co, grzeje?

Chyba nie.